Życie prezydenta nie jest łatwe. Pozbawiony prawa do prywatności, otoczony ludźmi, których wierności i lojalności nie może być pewien, atakowany przez przeciwników politycznych, prezydent Ukrainy Siergiej Bunin czuje się coraz bardziej osamotniony i odizolowany od świata. Nad jego bezpieczeństwem czuwa cały sztab specjalistów, którzy jednak nie potrafią zapewnić mu należytej ochrony. A może przyczyn obecnych problemów należy szukać w jego przeszłości, w burzliwej historii jego życia?...[nota wydawcy]

Powieść „23 000” to ostatnia część trylogii Władimira Sorokina, rozpoczętej „Lodem”. Po „Bro”, obejmującym czasy poprzedzające akcję części pierwszej, autor powraca do swojej zasadniczej opowieści. Bracia i siostry, uśpieni od wieków w ludzkich ciałach, wkrótce się odnajdą, by we wspólnym kręgu każdy mógł odzyskać swą pierwotną postać świetlistego bytu. Kosmiczny błąd zostanie naprawiony, a ziemia - to podporządkowane potrzebom ciała piekło - zwróci się ku światłości i wieczności. Na drodze do sukcesu wybrańcom stoją jedynie ludzie, a właściwie puste skorupy ludzkie, którzy przetrwali uderzenie lodowym młotem i zaczynają się organizować przeciw bractwu. Sorokin po raz kolejny sięga po mesjanistyczne i nietzscheańskie wątki, by zakończyć swą wizjonerską opowieść o dziejach świata. W mistrzowski sposób przetwarza mowę obłąkanych, imituje wywód mordercy rodem z filmu noir, wplata w swoją historię fascynację światem maszyn, kojarzącą się natychmiast z literaturą lat 20. Wehikułem autorskiego przesłania i dokonań stylistycznych jest szybka, niemal sensacyjna akcja, rozgrywająca się w różnych rejonach świata - w Rosji, Chinach, Izraelu, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. [wydawca]

Druga część trylogii Władimira Sorokina, zapoczątkowanej głośnym "Lodem", obejmuje czasy poprzedzające akcję części pierwszej. Rosja, pierwsza połowa dwudziestego wieku. Bohater powieści, Aleksander Sniegiriow, przychodzi na świat w momencie upadku na ziemię meteorytu tunguskiego. Dalsze losy Aleksandra są nieodmiennie związane z wydarzeniami historycznymi. Rewolucja, wojna, czasy stalinowskie nabierają u Sorokina fantastycznego, nieprawdopodobnego charakteru. Uciekając przed bolszewikami, bohater odnajduje lód, odkrywa prawdę o swej prawdziwej naturze, staje się pierwszym wybrańcem. Przybiera imię Bro i rozpoczyna poszukiwania pogrążonych w nieświadomości towarzyszy. Autor zestawia autentyczne wydarzenia, mity i klisze, mające swe źródło zarówno w kulturze masowej, jak i literaturze pięknej, z fantasmagoryczną fabułą. Wartka akcja i płynnie prowadzona opowieść, przywodzące na myśl baśń czy powieść fantasy, zawierają przenikliwą, pesymistyczną diagnozę kultury rosyjskiej. [wydawca]

Władimir Sorokin, autor nazywany ikoną rosyjskiego postmodernizmu, tym razem zaskoczył czytelników, rezygnując z eksperymentów formalnych na rzecz efektownej i błyskotliwie opowiedzianej fabuły. Tajemnicza sekta poluje w Moskwie na ludzi o jasnych włosach i niebieskich oczach, poddając ich tyleż dziwacznemu, co okrutnemu rytuałowi. Nieliczne ofiary, którym udało się ujść z życiem, dowiadują się, że należą do grona wybrańców: dwudziestu trzech tysięcy świetlistych bytów, które niegdyś, w wyniku fatalnej pomyłki, stworzyły Ziemię i na miliony lat popadły w niewolę, zapominając o swej prawdziwej naturze. Wreszcie, za sprawą szczęśliwego zrządzenia losu, pierwsza z nadistot odkryła prawdę o sobie i znalazła sposób, aby rozpoznać pogrążonych w nieświadomości towarzyszy. Sorokin odwołuje się do przetworzonych przez kulturę masową wątków gnostyckich oraz idei nietzscheańskiego nadczłowieka, wykorzystując je jako pretekst do rozważań nad względnością dobra i zła, prymatem rozumu nad uczuciami. Jego przenikliwa, pesymistyczna diagnoza kondycji dzisiejszego świata stawia "Lód" w jednym szeregu z powieściami Michela Houellebecqa i Breta Eastona Ellisa. "„Lód” jest pierwszą moją powieścią, w której istotniejsza jest treść niż forma. Jest wynikiem rozczarowania współczesnym intelektualizmem. Cywilizacja rozpada się na kawałki, ludzie są coraz bardziej zagubieni i – czy chodzi o jedzenie, czy o miłość – stają się zwykłymi produktami technologii. Pojawia się tęsknota za czymś pierwotnym, nieskażonym. Moja powieść mówi o sekcie, która ma wiele cech organizacji totalitarnej, jednak "Lód" nie jest książką o totalitaryzmie, opowiada o poszukiwaniu raju utraconego". [wydawca]